Wat een mooi vak heb ik toch. Ik mag mensen begeleiden in super mooie momenten van hun leven.

Overdrijf ik, denk je? Nee, zeker niet.

Een van mijn cliënten die voor een ademsessie kwam, zei namelijk na afloop:

“Woww… dit ging zo diep! Dit heb ik nog nooit zo gevoeld! Prachtig was het…”

En dan te bedenken dat er in de eerste helft van deze sessie niet zoveel gebeurde. Tenminste, zo leek het voor mij.

Als therapeut creëer ik een veilige setting en geef ik de ruimte en begeleiding die nodig is voor de cliënt tijdens het therapeutische proces.

‘Holding space’ wordt dit genoemd.

De cliënt voelt zich in veilige handen en kan zich hierdoor helemaal overgeven aan de impulsen van het lichaam en de emoties die gevoeld willen worden.

Ik geef eerlijk toe dat het een uitdaging is om even niets te doen. Niets doen en wachten. Vertrouwen op het proces en vertrouwen in mijn cliënt.

Ik bleef dus rustig met mijn aandacht bij mijn cliënt en begeleidde haar in het proces van het ademen. Ik ondersteunde haar met woorden of een aanraking en verder mocht ik gewoon ‘zijn’.

Ineens was het er….

Terwijl de muziek op de achtergrond intensiever werd, begon er iets in mijn cliënt in beweging te komen. Haar adem leek het wel over te nemen, emoties kwamen omhoog en haar lichaam ontlaadde zich van alle spanning die zich in de loop van de tijd had opgebouwd.

Het was een fantastische sessie.

In het nagesprek gaf ze aan dat er tijdens de ademsessie heel veel gebeurde bij haar. Ze had het loslaten van de emoties gevoeld en ze had de stroom van levensenergie door haar lichaam voelen gaan. “Het was heel intens”, vertelde ze. Ze vond het bijzonder dat ze zo’n diepe ervaring had beleefd omdat ze al vaker therapeutische sessies had ondergaan.

Ik kreeg een compliment: “Wat een mooie sessie, wat heb je dat goed gedaan!”

Het was lief dat ze dat zei, maar ik gaf haar het compliment meteen terug:

“Jij hebt het gedaan. Ik hoefde er alleen maar te ‘zijn’. “